Exilio de los sentimientos

Por Kurtuluş BAŞTİMAR.

El exilio no es cualquier cosa que se pueda describir con una sola palabra. Sin embargo, a pesar de su difícil descripción, si alguien me preguntara cuál es su significado dentro de su corazón, cerebro y sentimientos, yo diría que se trata de una migración forzada de todo en su conjunto.

Esto se debe a que no se puede obligar a una persona a vivir en el exilio solo con su cuerpo o con un bolso en la mano, sino también con los sentimientos que tienen sus raíces desde su ciudad natal.

Está más allá de toda duda que para una persona, el exilio es como un otoño donde todas las flores de la esperanza se marchitan, los barcos de la esperanza de regresar al país de origen se hunden. Una vez que te ves obligado a salir de tu país por cualquier motivo, tu corazón se llena de sentimientos de que ya no verás a tus paisanos, no tocarás las imágenes de la felicidad representadas en la pared de tu ciudad, de la mano de los artistas callejeros. Pero al mismo tiempo, se acepta que el exilio es un indicativo de la fuerza del amor con el cual te enamoraste de tu país.

Vivir en el exilio es como esperar en el umbral del día para volver a tu casa a la cual crees que llegará tarde o temprano. Como exiliado, incluso es cierto -en términos de condición- sientes que no podrás regresar a tu hogar allá en tu país, ni estar presente en la muerte de tu madre y tu padre debido a la prohibición de ingresar en tanto tu corazón nunca se cansará de esperar a volver a la tierra que te vio nacer.

Hay una razón muy fuerte para ello. Debido a que ningún policía puede apresar un corazón lleno de amor y esperanza, no existe ningún muro que pueda impedir que el sueño de una persona en el exilio viaje por los territorios de su país.

Debemos tener en cuenta que todos los muros entre el amor y el corazón, el hambre de amor, el sentimiento de país perdido y esperado, la paz y la guerra, están destinados a derrumbarse.

Kurtuluş BAŞTİMAR.

Traducción Carlos Carballido.

Original en Turco:

DUYGULARIN SÜRGÜNÜ

Sürgün tek bir kelimeyle tarif edebilecek bir şey değil. Ancak, bu zor tanımı zor kelimeye rağmen, birisi bana kalbinizin, beyninizin ve duygunuzun içindeki sürgün kelimesinin anlamının ne olduğunu sorarsa, bunun duyguların zorunlu göçü olduğunu söyleyebilirim.

Bunun en temel nedeni, sürgün bir insanın sadece bedeniyle veya elindeki bir çantaya sığdırdıklarıyla değil, aynı zamanda kökleri memleketinde kalan duygularla sürgün edildiği diyarlarda yaşamaya zorlanmasıdır.

Birileri için sürgün, umudun tüm çiçeklerinin soluduğu bir sonbahar gibi, vatana geri dönme umudunu taşıyan gemilerinin batmasıdır.

Herhangi bir nedenle ülkenizi terk etmek zorunda kaldığınızda, kalbiniz artık ülkenizi ve halkınızı göremeyeceğiniz duygusu ile dolar, şehrinizin duvarında sokak sanatçılarının eliyle çizilen mutluluk resimlerine artık dokunmayacağınız hissi çöker yüreğinize.

Ama aynı zamanda sürgün, ülkenize duyduğunuz sevginin gücünün de bir göstergesi olarak kabul edilir. Sürgünde yaşamak, er ya da geç tekrar içinde yaşayacağınıza inandığınız evinize geri dönme gününün kapısında beklemektir.

Sürgünde yaşayan biri, için artık geri dönemeyeceği kesin olsa bile, annenizin ve babanızın ölümünde bulunamayacağınız kesin olsa bile, kalbiniz ülkenize geri dönme umuduyla atmaktan asla yorulmayacaktır. Bunun çok güçlü bir nedeni var; çünkü hiçbir polis sevgi ve umut dolu bir kalbi tutuklayamaz, sürgündeki bir kişinin hayalinin ülkesinin topraklarında seyahat etmesini engelleyebilecek bir duvar henüz inşa edilmedi. Aşk ve aşka susamış bir kalp, özlem ve özlem duyulan bir ülke, savaş ve barış arasındaki tüm duvarlar bir gün mutlaka yıkılacaktır.

Kurtuluş BAŞTİMAR

3 Comments

Chris
27/05/2021 at 10:33 · Reply

Ser exiliado es una condicion moral y cuando se asume que no regresaras mas a tu suelo natio inician los viajes del recuerdo con una nostalgia que muchas veces te aprieta el corazon , bello este articulo gracias
- Kurtuluş BAŞTİMAR
  27/05/2021 at 12:42 · Reply
  
  Dear Chris , many thanks for your valuable comment and it is good to read your comment
Pingback: Exilio de los sentimientos – – Zoé Valdés